رخدادِ دیگری که هر روز بر اهمیت آن افزوده می‌شود، نادیده‌انگاشتنِ یکی از دلایل طولانی‌شدن و افزایش هزینه‌های تمام‌شدة طرحهای به اجرا درآمده و تشدید ناپایداری آنها، به ویژه در حوزة مورد نظر است؛ بر پایة پژوهشی که ستاده‌های آن در همایش «چالشها و چشم‌اندازهای توسعة ایران»در اسفندماه 1381 ارایه شد، چنانچه پاره‌ای از هزینه‌های زیست‌محیطی، نظیرِ هزینة مربوط به فرسایش خاک در مراتع را مدنظر قرار دهیم، آنگاه ضریب منفعت طرحها از 3/1 به 7/0 تنزّل خواهد یافت. در خصوص زراعت گندم در دشتهای بحرانی که با آب زیرزمینی انجام می‌شود، این ضریب از 25/1 به 4/0 کاهش می‌یابد[1].
[1]برگرفته از مقالة «ضرورت برنامه‌ریزی توسعه با احتساب هزینه‌های زیست‌محیطی»، ارایه شده در همایش چالشها و چشم‌اندازهای توسعة ایران. تهران. مؤسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه‌ریزی، به نقل از:
