کلام آخر، تأکیدی است دوباره بر این آموزه که نباید از خاطر برد: قرارداشتن در صدر کشورهای دچار ناپایداری محیطی، می­تواند حتّی غمناک­تر از بودن در سیاهة سرزمین­های فقیر و گرسنه باشد. زیرا با بکارگیری بسیاری تمهیدات اقتصادی و فرهنگی می­توان برای برون­رفت از فقر و گرسنگی راهی جست، امّا چه بسا که پیامدهای ناپایداری محیطی آنچنان برگشت­ناپذیر باشند که گستره­های وسیعی از زمین را برای همیشه از حیات تهی کنند. به سخنی دیگر، اگر باور داریم که وزن مسایل زیست‌محیطی و سامانه­های هشدار و پایش بهنگام در شکل‌دهی به معادلات جهان امروز، چنان افزایش یافته که به هیچ وجه نمی­توان آن را نادیده گرفت، باید سنگینی این وزن را در زیست­محیطِ ایران به دلیل ویژگی­ها و موقعیت استثنایی جغرافیای زیستی آن، بیش از پیش احساس کرد و باور داشت.