اگر روزی گذرت به روستای «برجویی» در دامنه‌ی جنوبی هزار دره، یعنی بلندترین قله‌ی سبزکوه بختیاری افتاد، حتماً چند ساعتی را به سمت باختر حرکت کن و از میان تک‌پایه‌های هنوز ایستاده‌ی بلوط بگذر، رنج دامنه‌های پرشیب و اندکی لغزنده را هم به جان بخر، از کنار گودال‌هایی که گرازها کنده‌اند هم، بی‌توقف عبور کن ... حتا اسیر تک‌پایه‌های بنه و اُرس هم نشو ... تا خود را در اوج احساس کنی (در مختصات جغرافیایی 50 درجه و 59 دقیقه و 59 ثانیه‌ی طول شرقی و 31 درجه و 38 دقیقه و 7 ثانیه عرض شمالی) ... بر فراز تخته‌سنگی مغرور که سر به آسمان ساییده و زیباترین چشم‌انداز حیات را به تو هدیه داده ... آن بالاها، درست در مقابل آبشار تنگ زندان، می‌توانی دره‌ی ژرف رودخانه‌ی کره‌بس را پیش از پیوست به کارون ببینی که چگونه قلب سخت‌ترین سنگ‌های عالم را در طول میلیون‌ها سال خراشیده و چون سنگتراشی زبردست، افسون‌انگیز‌ترین منظر هستی را در مقابلت آفریده است ... در آن هنگام ... در آن اوج ممکن است ناگهان احساس کنی که کسی دارد صدایت می‌زند ... کسی که همیشه به دنبال شنیدن صدایش و لمس گرمای وجودش بوده‌ای ...