می­پذیریم که زمینِ اسرارآمیز و به ظاهر لایتناهی دیروز، به مددِ کاربستِ فناوری فرانوینِ امروز، بسیار کوچک به نظر می­رسد و به دهکده­ای بیش نمی­ماند، امّا فراموش کرده­ایم که شرط بقای پایدارِ همین دهکدة کوچک جهانی، وجود انسان­هایی با اندیشه­های بزرگ و فراوطنی است[1]؛ انسان­هایی که عمیقاً باور دارند: «آنچه که هم­اکنون در اختیارِ ماست، سرمایه­ای نیست که از پدرانمان به ارث برده­ایم، بلکه امانتی است که باید به فرزاندانمان پس دهیم[2]».

از آن است که گمان نمی­رود برای نسل جویا و خواهانِ پایداری، چاره‌ای جز درک شرایط جدید جهانِ وابسته به دانش وجود داشته باشد؛ درکی که لازمة آن در گام نخست: فاصله‌گرفتن از روش­های سنتی مدیریت برنامه‌ریزی است که معمولاً به افراد و اطلاعاتی محدود بسنده می­کند و در گام بعدی: بهره­گرفتن از همة تمهیدات لازم برای آشنایی با شگردهای نوین برنامه‌ریزی هزارة سوّم است. تا بدین­ترتیب بتوان امیدوار بود که هنوز می­شود با تهیه و تدوین برنامه‌های توسعة پیشرفته و جهانی، امّا غیر مقلّدانه - برنامه‌هایی که پایداری نسخه‌های تجویزی آنها در طول زمان بیشتر بوده و هماهنگی و نرمش بیشتری با توان بوم‌شناختی سرزمین و خواهشهای فرهنگی آن از خود نشان می‌دهند - جامعه را برای زندگی در فضای جدید آماده کرد؛ جامعه‌ای که در این صورت، بی­گمان بیشترین پایمردی و همراهی را در راه تحقق اهداف برنامه از خود نشان خواهد داد.